اين ‌كتاب يادداشت‌هايي درباره‌ شهيد مهرداد سيستاني از زبان مادرش اشرف السادات مساوات است که خاطرات دوره بعد از انقلاب و شروع جنگ تحميلي را دربر مي گيرد.

مهرداد سيستاني ابتداي سال 61 درسن 17 سالگي به جبهه مي رود اما ديگر خبري از او نمي شود ومفقود مي شود تا اينكه درسال 69 جنازه ي او را به خانواده اش تحويل مي دهند

. خانم اشرف السادات با بياني گيرا و با لحني آكنده از احساس مادرانه به بيان خاطرات سالهاي رفته مي پردازد. سال هايي را كه درتب دوري از فرزندش مي سوزد. روزهايي كه هركدام دربردارنده خاطره اي از پرپرشدن گلي است. پسرهمسايه، دوست مهرداد، داماد و... از جست وجوي بيمارستان ها گرفته تا سرزدن به سردخانه ها و پزشكي قانوني و مشاهده جنازه هاي تكه تكه و سوخته كه هركدام مهرداد اويند و جگرگوشه اش. اما او از پا نمي نشيند و پيوسته درجست وجوست تا اين كه بعد ازهشت سال بالاخره جنازه پسرش را مي يابد و اين چنين آرام مي گيرد.

در قسمتي از كتاب مي خوانيم:

وقتي به كنار كانتينرها مي رسيم، با بازشدنِ اولين كانتينر، چشمم به پيكر چند شهيد مي افتد كه سوخته اند و پوست بدن شان مثل چادرم سياه شده. از اين همه ظلم، اشك هايم روان مي شود. خود را وابسته به آن ها مي بينم. همه همان مهرداد من هستند. مي خواهم آن ها را ببوسم وببويم وبا تك تك شان درد دل كنم؛ اما خجالت مي كشم. همراه ما جواني است كه از آمل آمده ودنبال برادرش مي گردد. اولين شهيد، كنار دركانتينر قرار دارد. جوان مي گويد: �اين برادر من است؛ چون جورابي كه پاي اوست، مال من است.آن را موقع رفتن به جبهه، ازمن گرفت.�